N I E N K E & J E R E M Y // t h e N e t h e r l a n d s
Een handtekening is zo gezet in het gemeentehuis, snel, vlot, haast zonder na te denken krabbel je samen iets op papier. Het ja-woord vliegt er doorheen, het enige woordje wat van je verwacht wordt. Ja. Maar trouwen is zoveel meer, zoveel meer dan die ene krabbel en dat kale woordje. Het geeft de gelegenheid om woorden naar elkaar uit te spreken die vaak wel in de lucht hangen, de ander kan er wel naar raden, maar het over je lippen krijgen, het van te voren formuleren, het schrijven, strepen en pennen, zorgt voor een heel andere realiteit. Een compleet nieuwe dimensie. Jeremy begreep dit, en hoe moeilijk hij het ook vond, het was geen man van vele woorden, hij wilde zijn Nienke op dat moment alles vertellen. Dit zorgde voor een uiterst persoonlijk verhaal, een moeilijk verhaal, maar hij sloeg zich er doorheen. De wolken verdwenen, de zon begon voorzichtig te schijnen, en Nienke, die genoot, die straalde, ze kuste haar kersverse man en ze drukte haar zoontje nog dichter tegen zich aan. De zon straalde als nooit tevoren.
